Getuigenis levensloop Leuven 2014
Kanker...Eerst was hij er nog niet, was alles rustig in mijn leven.
Ik was me van zijn bestaan nog niet bewust
en plots gunt hij mij amper nog rust.
Onaangekondigd, ongewild staat hij plots voor je deur.
Je wil hem buiten houden maar voor je het weet, staat hij binnen in je leven, in je gezin.
Ervoor was hij een ‘passant’
die ik wel eens had gezien in de verte…
maar die ik weinig aandacht schonk.
En plots is hij héél dichtbij,
is hij altijd rondom mij.
Zit ik voor TV…hij kijkt geduldig mee.
Als ik naast mijn partner lig,
ligt hij tussen ons in.
Waar ik ook ga, wat ik ook doe,
zelfs midden in de nacht…
Hij staat steeds op de achtergrond
alsof hij op iets wacht.
En dan komt er angst en verdriet…
Het zit onder mijn trui,
op ’n plekje waar niemand het ziet.
Alles valt stil en hoe je het ook bekijkt…
Niets is meer wat het is, niets is meer wat het lijkt.
Ons lichaam is gemaakt om rechtop te staan
en door te gaan …
Samen met mijn lichaam vecht ik om te genezen…En ik leer genieten van de positieve en mooie dingen in het leven.
Dankbaar om zoveel kleine dingen die ik ervoor niet zag of voelde.
Dankbaar voor de zonnestralen op mijn huid,
vogeltjes die ik hoor zingen, wind in mijn haar.
En ja…
Dan wordt het leven mooi…
Je leert van je gehavend lichaam houden
en je geeft het alles om gezond te blijven…
En ik weet…Er is nog een leven na kanker…
En het mijne ziet er beter uit dan ervoor !
En ja…
Er zijn nog momenten in het leven dat je
angstig bent en onzeker over de toekomst.
Maar ik wil in die negatieve gevoelens geen energie meer steken…
Ik steek mijn energie in mensen en dingen die me deugd doen….
Die me doen rechtop staan en doorgaan.
En ik ben blij met élke nieuwe dag.
En als ik hier zo sta tussen jullie, vechters,
voel ik me héél klein, broos en kwetsbaar, maar ook sterk…
en tegelijk dankbaar dat ik hier nog mag staan.
En ik voel me verdrietig, gewoon omdat er zoiets bestaat als kanker.
En ik ben ontroerd om jullie hier allemaal te zien staan.
Mijn hart lijkt veel te klein,
mijn armen veel te kort om jullie te omarmen. En ik kan me schuldig voelen omdat ik het heb overleefd
en anderen niet, maar dat doe ik niet meer.
Kanker stond tot 2x toe aan mijn deur
en hij heeft me doen inzien het leven vast te grijpen met beide handen
en de kansen die ik krijg volop te benutten…
En ik ben dit verschuldigd aan alle vechters die de strijd verloren.
Ik wil alleen nog houden van het leven en de mensen.
En genieten…
Kanker...Eerst was hij er nog niet, was alles rustig in mijn leven.
Ik was me van zijn bestaan nog niet bewust
en plots gunt hij mij amper nog rust.
Onaangekondigd, ongewild staat hij plots voor je deur.
Je wil hem buiten houden maar voor je het weet, staat hij binnen in je leven, in je gezin.
Ervoor was hij een ‘passant’
die ik wel eens had gezien in de verte…
maar die ik weinig aandacht schonk.
En plots is hij héél dichtbij,
is hij altijd rondom mij.
Zit ik voor TV…hij kijkt geduldig mee.
Als ik naast mijn partner lig,
ligt hij tussen ons in.
Waar ik ook ga, wat ik ook doe,
zelfs midden in de nacht…
Hij staat steeds op de achtergrond
alsof hij op iets wacht.
En dan komt er angst en verdriet…
Het zit onder mijn trui,
op ’n plekje waar niemand het ziet.
Alles valt stil en hoe je het ook bekijkt…
Niets is meer wat het is, niets is meer wat het lijkt.
Ons lichaam is gemaakt om rechtop te staan
en door te gaan …
Samen met mijn lichaam vecht ik om te genezen…En ik leer genieten van de positieve en mooie dingen in het leven.
Dankbaar om zoveel kleine dingen die ik ervoor niet zag of voelde.
Dankbaar voor de zonnestralen op mijn huid,
vogeltjes die ik hoor zingen, wind in mijn haar.
En ja…
Dan wordt het leven mooi…
Je leert van je gehavend lichaam houden
en je geeft het alles om gezond te blijven…
En ik weet…Er is nog een leven na kanker…
En het mijne ziet er beter uit dan ervoor !
En ja…
Er zijn nog momenten in het leven dat je
angstig bent en onzeker over de toekomst.
Maar ik wil in die negatieve gevoelens geen energie meer steken…
Ik steek mijn energie in mensen en dingen die me deugd doen….
Die me doen rechtop staan en doorgaan.
En ik ben blij met élke nieuwe dag.
En als ik hier zo sta tussen jullie, vechters,
voel ik me héél klein, broos en kwetsbaar, maar ook sterk…
en tegelijk dankbaar dat ik hier nog mag staan.
En ik voel me verdrietig, gewoon omdat er zoiets bestaat als kanker.
En ik ben ontroerd om jullie hier allemaal te zien staan.
Mijn hart lijkt veel te klein,
mijn armen veel te kort om jullie te omarmen. En ik kan me schuldig voelen omdat ik het heb overleefd
en anderen niet, maar dat doe ik niet meer.
Kanker stond tot 2x toe aan mijn deur
en hij heeft me doen inzien het leven vast te grijpen met beide handen
en de kansen die ik krijg volop te benutten…
En ik ben dit verschuldigd aan alle vechters die de strijd verloren.
Ik wil alleen nog houden van het leven en de mensen.
En genieten…