- Getuigenis boekvoorstelling '101 ideeën om te ondersteunen bij borstkanker' 30 mei 2017, Tervuren
En daar sta ik dan voor de spiegel met één borst. Ik sluit mijn ogen.
Weg kanker, maar ook…weg borst, weg vrouwelijkheid… Is dat zo ?
Het brengt mij uit evenwicht, lichamelijk en emotioneel.
Maar ook al ben ik uit balans zal ik niet vallen en kies ik er voor om rechtop te blijven staan.
Is dat niet een stukje vrouwelijkheid? Kracht vinden in de diepste ellende?
En ik vraag me af : zal ik er ooit in slagen om mij te verzoenen met dit verminkt lijf?
Hoe moet ik van dit vreemde lichaam dat niet aanvoelt als het mijne, weer leren houden?
Omringd door Rudy mijn partner en mijn kinderen…Omringd door zovele vrienden…
Ik word bemind met dit lijf, ondanks dit lijf.
Is dat niet een stukje vrouwelijkheid? Openstaan voor de warmte en liefde die je omgeving je biedt?
Vanuit het ‘gedragen zijn’ slaag ik er stilaan in mijn ogen weer te openen en te kijken naar mijn lichaam.
En dan is er het besef : ik heb geen 2 borsten nodig om lief te hebben, om mezelf te geven, om volop vrouw te zijn.
De balans is er weer, heb mijn evenwicht terug gevonden.
En ik daar sta ik dan voor de spiegel met één borst. Ik sluit niet langer mijn ogen maar kijk (stilte)…en zie mijn beste vriendin. Zoals je de gebreken van een beste vriendin erbij neemt, neem ik mijn verminkt lijf erbij en hou ik ervan.
Is dat niet een stukje vrouwelijkheid? Diep gelukkig zijn en dankbaar met wat je hebt of niet heb, met wie je in wezen bent?
Weg kanker, maar ook…weg borst, weg vrouwelijkheid… Is dat zo ?
Het brengt mij uit evenwicht, lichamelijk en emotioneel.
Maar ook al ben ik uit balans zal ik niet vallen en kies ik er voor om rechtop te blijven staan.
Is dat niet een stukje vrouwelijkheid? Kracht vinden in de diepste ellende?
En ik vraag me af : zal ik er ooit in slagen om mij te verzoenen met dit verminkt lijf?
Hoe moet ik van dit vreemde lichaam dat niet aanvoelt als het mijne, weer leren houden?
Omringd door Rudy mijn partner en mijn kinderen…Omringd door zovele vrienden…
Ik word bemind met dit lijf, ondanks dit lijf.
Is dat niet een stukje vrouwelijkheid? Openstaan voor de warmte en liefde die je omgeving je biedt?
Vanuit het ‘gedragen zijn’ slaag ik er stilaan in mijn ogen weer te openen en te kijken naar mijn lichaam.
En dan is er het besef : ik heb geen 2 borsten nodig om lief te hebben, om mezelf te geven, om volop vrouw te zijn.
De balans is er weer, heb mijn evenwicht terug gevonden.
En ik daar sta ik dan voor de spiegel met één borst. Ik sluit niet langer mijn ogen maar kijk (stilte)…en zie mijn beste vriendin. Zoals je de gebreken van een beste vriendin erbij neemt, neem ik mijn verminkt lijf erbij en hou ik ervan.
Is dat niet een stukje vrouwelijkheid? Diep gelukkig zijn en dankbaar met wat je hebt of niet heb, met wie je in wezen bent?